مجمّع بن زیاد جُهَنی
او نیز چون یار همراه پاکبازش عقبه، اهل آبگاه جهینه و از قبیله قضاعه بود. مجمع در منزل جهینه، مصمم و استوار، همراهی با ابا عبدالله را برگزید و تا پایان راه هم رکاب و یاور او بود. هر چند برخی پیوستگان آبگاه جهینه، در منزلگاه زباله جدا شدند.
مجمع را از یاران پیامبر در غزوات بدر و احد دانسته اند که درست به نظر نمی رسد. اما وی دوستدار اهل بیت، رشید، شجاع، رزم دیده، قاری قرآن و راوی روایات پیامبر بود.
در هنگام پیوستن به اباعبدالله، حدود ۵۰ ساله بود. او پرورده‌ی دامان پدرش بود که پیامبر را ادراک و از اصحاب وی به شمار می رفت.
در کربلا، شب های ذکر و عبادت و عاشقی را ادراک کرد و صبح عاشور برای نبرد. دوشادوش یاران آماده شد. نوشته اند اسب وی را پی کردند و پس از محاصره او را به شهادت رساندند.
وی همراه با دو هم رزم و همراه خود، عباد و عُقبه، در تیرباران صبح عاشور دلاورانه جنگید و سرانجام به شهادت رسید.
این شهید بزرگوار و همرزمان آبگاه جهینه را باید مظهر و نماد ثبات عقیده و پایداری بر آرمان و ایمان بدانیم، چرا که با گسستگان هم قبیله همراه نشدند و راه را تا کربلای ایثار پی گرفتند.
بدون دیدگاه